This story inspired Lies, and some weeks later her poem was born.
I had still the image living in my memories and almost immediately I saw an image for the poem.
I worked only with ink and pencil and it turned out that I could combine finally my calligraphy and my illustration. I can tell you, that feels so good!
So this is the result!
It's called :
I'm so sorry, I will not dare to translate the poem into english but I can tell you that it is very touching, about a city of lace, about loosing, pain, but also some hope and further horizons.
Op nieuwjaarsnacht valt uit de lucht
een eendenkind.
Zout schuimt om haar lippen.
Huiswaarts is een woud,
de armen van een kanten stad.
Mistbanken liggen op land
als een drijvend eiland.
Onderin de buik
een vlechtwerk van twijgen,
een stoet van dode dichters,
steen waarop men rollen zou.
Aardplaten verschuiven.
Regels beheersen ons leven.
Ik ga de hoepel af.
We steken in betonnen dozen
en verlangen naar de uitgang.
Volgzaam kijk ik, als een hond,
naar de tamme val,
haar bek als een scheermes,
het zachte vlees van de nacht.
Sindsdien bijt ik op glas.
Er valt een muur van licht,
wij moeten in die volheid slapen.
Here some pictures of work in progress.
